5 Haziran 2012 Salı

...

Ne bir kale var saklayacağım ne de bir liman demirleyebileceğim yalnızlıklarımı…
Ne bir hayat kadar uzağımdaki sevdalar ne de bir adım yakınındaki dostluklar çaresi oldu yalnızlığımın…
Sadece sözcükler vardı yanında sevgiyle dokunan.
İlaç olmadılar ama kapattılar yalnızlığımın kanayan yanlarını kısa süreli de olsa…
Bazen üç kelime, bazen üç heceyle…
Ve sadece sözcükler gördü, kuytularda gizlenen özlemimi.
Kimi zaman çığlık oldu, kimi zamansa derin bir sessizlik kendime bile yanıt vermekten korktuğum.
Zor günlerimde hep yanımda oldu, kalemim, kağıdım, defterim…
Gözyaşlarımın en büyük tanığıdır yazımı yazdığım şu kareli defter.
Ne kazandım diye sormadan geçemiyorum kendime?
-Hiçbir şey!
Koca bir hiçbir şey!
Üstüne bir de kötü olan kişi olmasaydım keşke…
Keşke bu kadar iyi niyetli olmasaydım, keşke kendime insanlardan daha çok değer verseydim.
Bazen konuşmak o kadar zor geliyor ki, bugüne kadar konuştuk, dürüst olduk ta ne kazandık?
Ya da ne kaybettik?
Kazandığım sadece vicdanımın rahatlığı… Tek cümle!
Kaybettiklerimi sıralayabilirim ama… Beş cümle, on cümle…
Dürüst olmasaydım, samimi olmasaydım, değer vermeseydim ne kazanır ya da ne kaybederdim?
Peki şimdi cevap ver, hangimiz doğru yerdeyiz?
...